Vlada Grujičić - Lale

„U svojoj karijeri nisam video boljeg igrača glavom od Vlade Grujičića, jer kada Vlada udari loptu glavom sa šesnaest metara, više se plašim nego kada je neki drugi napadač udari nogom, jer on i ima šanse da promaši, a Vlada gleda u loptu dok je udara, pa i kada nije jak udarac, veoma je precizan i teško se brani“ (Zoran Pantelić (golman))

Vlada Grujičić je rođen 23 decembra 1956 godine u Železničkoj bolnici Beograd, kao osnovac počeo je da se interesuje za sport a posebno ga je privlačio fudbal, pa tako kao šesnaestogodišnjak počinje u podmladku Želje, da bi već naredne godine, sa nepunih 17 godina prešao u prvi tim.

Nije se dugo čekalo da u dresu Želje, popularni Lale, počne da trese protivničke mreže,  doprinevši svojim golovima u sezoni 1975/76 ulasku Želje u viši rang, a ujedno dobija i poziv da zaigra za najbolju selekciju lige, međutim Lale veoma brzo svojim igrama prevazilazi trenutni nivo takmičenja, pa 1978 godine prelazi u FK Kolubara iz Lazarevca, mada je bilo ponuda i iz drugih klubova, blizina Lajkovcu je verovatno bila presudna u odabiru kluba.

U novom klubu, raskošan talenat koji je Lale nesumljivo imao kao i naporan rad učinili su da postane glavni igrač u timu Kolubare, pa tako i prvi strelac lige, sve to nije ostalo nezapaženo pa su počeli da stižu pozivi za nastupe u reprezentativnim selekcijama Beograda i Srbije, kao i poziv za fudbalsku amatersku reprezentaciju Jugoslavije, koja je 1983 godine trebala da nastupi u Maroku na mediteranskim igrama, mada iz određenih razloga nije otputovala,

Posebno je zanimljiv Lalov nastup za reprezentaciju Beograda osamdesetih godina, gde su odigrali revijalnu utakmicu protiv reprezentacije Zagreba na stadionu Maksimir, bila je predigra za prijateljsku utakmicu NK Dinamo – VfB Stuttgart, kada je Lale raspalio toliko jak volej udarac, da je lopta pogodila protivničku stativu i odbila se do suprotnog gola a da pre toga nigde nije pala, ovaj potez je nagrađen gromoglasnim aplauzom publike na punom Maksimiru, volej udarac kakav do tada većina gledalaca nije imala prilike da vidi.

Sve ovo ne promiče budnom oku menadžera tadašnjeg Jugoslovenskog  prvoligaša NK Osjek Matku Benešu, koji Lalu nudi u to vreme veoma primamljivu ponudu da karijeru nastavi u Osjeku, i zauzme  upražnjeno mesto centarfora, na kojem je do tada igrao Ivica Lukačević,
tu ponudu Lale je odbio, da bi nedugo zatim na nagovor jednog Lazarevčanina koji je bio veliki poklonik Hajduka iz Splita, otišao na tamošnji Poljud na pregovore, ali kako je u to vreme najpopularniji sportski časopis „Tempo“ napisao, Lalu se nije odvajalo od rodnog mesta i „maminih krofni“, da bi kao kruna svega ubrzo stigao i poziv iz Nemačke, da uspešnu karijeru kruniše kao internacionalac u jednoj od njjačih liga Evrope i Sveta, ali tu se sudbina umešala, Lale na utakmici protiv Šumadije doživljava potres mozga i ne odlazi u Nemačku na proveru, da bi se nedugo zatim prsti sudbine ponovo umešali, pa Lale protiv Vlaznimija doživljava ponovo povredu, ovog puta prelom jagodične kosti i do kraja sezone ostaje van terena, a njegov tada tim Kolubare, koji se nalazio na šestom mestu, do kraja sezone ne dobija ni jednu utakmicu i ispada iz tog ranga takmičenja, Jova Lazarević(glavni tvorac uspeha Kolubare) rekao je, da se Vlada Grujičić nije povredio Kolubara ne bi ispala.
Posle teške povrede i kasnije dugog oporavka, Lale odlučuje da se vrati u FK Železničar, koji se te 1985 godine takmičio u nižem rangu, sa njim dolaze još dva dobra igrača, pa Želja ponovo ima jak tim, sa kojim već sledeće sezone ulazi u viši rang, da bi i naredne sezone 1987/88  ponovio uspeh i ušao u viši rang ovog puta u prvu Srpsku ligu,
Taj period, ljubitelji fudbala u Lajkovcu pamte kao preporod „plave dizelke“, kada se na domaćem „igralištu“ tražila karta više, a na strani posebno kada su se utakmice igrale u Beogradu, Željinih navijača bude više nego domaćih, iz tog vremena posebno u sećanju je ostala utakmica sa Radničkim, kada je Želja slavio sa 1:3 na Novom Beogradu i plasirao se u viši rang, a Lale se ponovo upisao u listu strelaca,
tadašnji trener Radničkog, poznati stručnjak Ljubiša Tumbaković, prišao je igračima Želje i čestitao, rekavši da još nije video tim da je iz malog mesta, a  da igra tako kvalitetno.

Postoji i jedan kuriozitet iz tog vremena, da su utakmice tog ranga takmičenja, prenosile javne ličnosti,
I tako jednu Željinu utakmicu komentarisao je i čuveni Miovan ilić Minimax, pa je u šaljivom komentaru „primetio da ima neki Grujičić, koji je visok dva metra, a možda i četiri"

Vlada Grujičić, svoju igračku karijeru završava 1994 godine u Želji, u klubu u kojem je i počeo, da bi se tri godine kasnije odlučio, da kao pomoćni trener Iliji Gajiću, stane na čelo „Dizelke“, krećući punom parom ka novom uspehu, pa su u polu sezoni bili ubedljivo prvi sa 12 bodova prednosti ispred drugoplasiranog, utabavši put ka najvećem uspehu Želje i ulasku u drugu saveznu ligu, jer je na kraju polu sezone Lale zajedno sa Galićem smenjen.

I na kraju ostaje utisak da je Vlada Grujičić - Lale sinonim za uspeh, a slobodno možemo reći i Lajkovački brend, jer kada nekoga iz sveta fudbala pitate za Lajkovac, sigurno će pomenuti  Lala, jer je svojim igrama i golovima, postavio sebe u vrh Srpskog fudbala, koračajući stazama uspeha lagano i skromno, povrede i sticaj okolnosti su doprineli da ne dotakne i sam vrh ali i ovako je ostvarena jedna veoma uspešna i blistava karijera, u kojoj nije zaboravio Lajkovac i plavi dres u kojem je fudbalsku priču započeo i posle dvadeset i jedne godine igranja završio, podarivši mu svojim golovima, najlepše i najvetlije trenutke svoje istorije.

„U moje vreme, Železničar je za Lajkovac bio sve“  (Vlada Grujičić - Lale)

Detalji

Kategorija: Željine - Legende

Objavljeno 21 decembar 2017

Pogodaka: 3293

Stanko Milovanović - Pop  (1922 - 1995)

"Divan čovek, veliki fudbaler, nenadmašni dribler i golgeter"  (S.J.Uča)

Stanko Milovanović – Pop,  rođen 1 Januara daleke 1922 godine u Lajkovcu, svoju fudbalsku karijeru započeo je 1939 godine u Želji, da bi kasnije prešao u Obrenovac, za vreme okupacije je igrao za "SK 1913" (nekadašnju "Jugoslaviju").zanimljiv je i podatak da je 1944 za vreme okupacije igrao za reprezentaciju Srbije na kojoj je igrao i čuveni Rajko Mitić.

Završetak drugog svetskog rata Stanka odvodi u Beogradski Partizan, u kojem igra samo jednu sezonu, ali izgleda da je i to bilo dovoljno da veliki Stjepan Bobek na slavi kod trenera Miše Pavića,
Stanka proglasi najboljim igračem sa kojim je igrao.

Pred kraj svoje karijere u periodu od 1954 do 1957 nastupa za Valjevsku Budućnost koja je tada proživljvala svoje zvezdane trenutke i sve to zahvaljujući neverovatnim igrama Stanka - Popa, za koga se tada pričalo da su treneri protivničkih ekipa smišljali taktiku kako da ga zaustave.

Posle sjajnih igara u Budućnosti, stanko se 1958 godine vraća u svoj Lajkovac i nastupa za FK Železničar u kojem je i ponikao, gde svojim igrama nastavlja da oduševljava ljubitelje fudbala, sve do 1960 godine kada se i oprašta od aktivnog igranja.
Svoj rad Milovanović u Želji nastavlja kao trener, pomažući novim  fudbalskim naraštajima kako svojim znanjem tako ogromnim autoritetom koji je nesumljivo imao kod Igrača,
jer Stanko Milovanović je uživao veliki ugled u najvišim fudbalskom krugovima, to potvrđuje i anketa „Politike“, za najboljeg Jugoslovenskog fudbalera, gde je Tomislav Kaloperović, Stanka Milovanovića naveo kao najboljeg posleratnog fudbalera.

Kako onda objasniti da Milovanović sa takvim fudbalskim darom, gde je i više puta od fudbalskih stručnjaka  proglašavan za jedno od najboljih levih krila Jugoslavije, nije napravio veću fudbalsku karijeru, odgovor leži verovatno u njegovom boemskom načinu života, jer pored fudbalskih veština Stanko je bio veliki šarmer, voleo je slikarstvo bio nenadmašan igrač bilijara i strastveni ribolovac, oni koji su imali sreću da ga upoznaju i sa njim provode vreme, govorili su da je Stanko bio izuzetno dobar i duhovit čovek.

Stanko Milovanović već dugo nije više sa nama, sahranjen je u rodnom Lajkovcu, gde je obukavši plavi dres Želje, započeo fudbalski ples, igrajući ga širom Jugoslavije, pokazujući svu lepotu fudbalske igre, i udahnjujući u nju svoj neponovljiv šarm i duh, koji je poneo iz male ali po svemu posebne varošice, u kojoj se i do danas prepričava legenda o nezaboravnom šmekeru, boemu i najvećem Lajkovačkom majstoru fudbala, jedinstvenom Stanku Milovanoviću – Popu.

Detalji

Kategorija: Željine - Legende

Objavljeno 15 februar 2017

Pogodaka: 2930

Stanimir Radovanović - Mali Musa (1939 - 2005)

„Kada izađeš pred golmana, gledaš ga u oči (kao kada žaba gleda zmiju u oči i ona joj opet ide pravo u usta), e tako golmanu po očima vidiš gde on ide i u koju stranu da šutneš loptu“


Stanimir je rođen 1939 godine u mnogočlanoj porodici, gde je od četvoro dece bio mamin mezimac, kao dete bio je veoma nemirne prirode pa je majka Jela imala velike muke sa njim,

međutim Stanimir kako odrasta sve više pokazuje intresovanje za sport, posebno za fudbal, pa veoma rano počinje sa treninzima u Želji, gde odmah uočavaju njegov ogroman talenat.

Stanimir je igrao polušpica i važio je za izuzetnog golgetera, kako u igri tako i pri izvođenju penala gde mu je efikasnost bila skoro sto procentna, iako nizak rastom isticao se skok igrom, kao i brzinom, tako da je u to vreme bio prototip savremenog napadača,
 
ali nisu samo golovi isticali „Malog Musu“, kako su ga prijatelji zvali, jer je Stanimir imao i starijeg brata Slobodana kojem su dodelili pridev „Matori“ i koji je igrao za Jedinstvo sa Uba, pa kada se nađu dva brata na terenu u različitim dresovima, dugo bi se posle utakmice prepričavalo „bratsko“ rivalstvo,

kako smo već napomenuli, Stanimira je isticalo i karakteristično ponašanje, voleo je da zadnji istrči na teren, noseći znojnice na rukama, na žalost pored toga i nešto slabija kondicija, kao posledica izbegavanja redovnih treninga, koje Stanimir nije voleo što je verovatno i uticalo da ne napravi profesionalnu karijeru,
 
poznata je i čuvena anegdota, da je zbog debija u Željinom dresu, „Mali Musa“ izostao sa polaganja male mature,

Stanimir je igrao pored Železničara, još u Kolubari, Jedinstvu sa Uba i Banjalučkom Spartaku, imao je ponuda i od drugih klubova, od kojih je najpoznatija Ljubljanska Olimpija.

Igrajući za Železničar preko 10 godina, svojim golovima i igrama mali Musa je zauvek zapisan u istoriji kluba, kao jedan od najubojitih napadača, okončavši igračku karijeru gde je i počeo,u „svom“ Želji,

ostavši i dalje prisutan u klubu, gde je mlađim igračima pomagao svojim savetima, prenoseći im svoje bogato iskustvo i znanje, kako bi neki novi klinci nastavili da „Lajkovačku Dizelku“ voze ka novim uspesima,noseći plavi dres na kojem se isticao grb sa oznakama železnice za koju je Stanimir bio vezan do kraja svog života, koji se na žalost okončao 2005 godine.

Detalji

Kategorija: Željine - Legende

Objavljeno 26 januar 2018

Pogodaka: 2249

Slobodan Milovanović - Šljivac  (1941 - 1988)

Posle upućenog centaršuta, Šljivac bi se okrenuo prema publici i uzvknuo „ljudi gol“ i lopta bi obično doletela na prvu stativu, gde bi je Stanimir – Musa glavom poslao u gol.

 
Slobodan i Milisav blizanci koji su rođeni u porodici Stepanović 1941 godine, kada su nad Srbijom kao i Evropom polako nadolazili oblaci velikog svetskog rata,

Ispostaviće se najkrvavijem u ljudskoj istoriji, koji je celom čovečanstvu doneo toliko nesreće i patnje, koja na žalost nije zaobišla ni porodicu Stepanović koja, dve godine od rođenja blizanaca 1943 godine usled teških životnih uslova i nemaštine, ostaje bez malog Milisava, koji se teško razboleva i umire.

Te nesrećne 1943 godine Porodica Stepanović iz Skobalja se seli u Lajkovac, gde Slobodanov otac dobija posao na železnici, u početku je porodica stanovala u železničkoj koloniji, da bi negde oko 1955 godine preselila se u novi stan, kada iz određenih društveno političkih okolnosti menja i prezime u Milovanović.
 
Pre nastavka priče o Slobodanu Milovanoviću Šljivacu, napomenućemo još da je imao i starijeg brata Budimira, rođenog 1939 godine, koji je takođe bio dugogodišnji igrač i trener Železničara,

Slobodan kao dečak odlazi u Rakovicu gde uči zanat, ali ujedno počinje sa treninzima i nastupima za mlađe kategorije Želje, fudbalski stručnjaci ubrzo primećuju da se radi o veoma talentovanom dečaku, tako da već početkom 1960 godine nastupa za prvi tim Želje,
izvučen dres, spuštene štucne bili su prepoznatljivi detalji ovog istinskog majstora fudbalske igre, čiji su golovi, slobodni udarci i centaršutevi izmamljivali aplauze i oduševljenje navijača na Željinim utakmicama, igrajući na poziciji levog krila koristio je svoju brzinu da veoma lako ostavlja protivničke igrače iza sebe.

U periodu kada Šljivac svojim sjajnim igrama postaje poznat široj fudbalskoj javnosti, stižu ponude i od drugih klubova, pa tako pored Želje, popularni „Šljiva“ igra u Borcu iz Čačka, Radničkom Obrenovac, kao i u Voždovačkom(današnji Voždovac) gde svojim fudbalskim umećem i sjajnim igrama od navijača dobija nadimak „Pele“ po ugledu na tada najboljeg igrača na svetu, tih godina Voždovački je bio stabilan drugoligaš, a veliki doprinos takvom plasmanu, dao je Lajkovački fudbalski maestro Šljivac.

Međutim našeg majstora fudbalske igre, nije krasila disciplina kao ni želja da trenira, više je voleo boemski život i ribolov,

poznata je anegdota, kada Šljivac odlazi na probu u Beogradsku C.Zvezdu, i tadašnji trener Zvezde čuveni Branko Stanković, bio je zadovoljan kako je Šljivac odigrao na treningu, ali po završetku treninga poznati trener u obljižnjem restoranu zatiče Šljivca u društvu Miće Pakića, sa bocom žestokog pića ispred njih,  prišavši Šljvcu Branko Stanković mu je rekao, „momak ako tako nastaviš, na sledeći trening ne moraš ni da dolaziš“,

i kako obično većina izabere lagodniji put, kojim se na žalost češće ide, tako je i Lajkovački majstor fudbalske igre izabrao kafanu i boemski život, te krajem 1974 godine završava sa aktivnim igranjem i to u svom matičnom klubu Železničaru.
Sredinom sedamdsetih, tačnije 1975 godine, Šljivac se vraća u svoj Železničar, ali ovog puta kao trener, gde pokazuje izuzetno poznavanje fudbalske strategije i vođenja utakmice, pa tako ni rezultati ne izostaju, jer već naredne sezone uvodi Železničar u viši rang,
ali treba napomenuti da je u nekoliko navrata, Šljivac napustao klupu plavih da bi se na posletku vraćao a u jednom periodu zajedno sa Matić Mihailom Maćom predvodio Želju,

i na kraju ove fudbalske ali i životne priče o još jednoj istinskoj legendi Lajkovačkog Želje, ostaje nam da pamtimo kako se nekad igralo i živelo za Želju, da kada je Želja igrao utakmice za Lajkovčane taj dan bio svojevrsni praznik, i da su uživali gledajući fudbalske majstore, među kojima je bio nesumljivo i Slobodan Milovanović Šljivac,
koji nas napusta dosta rano, 1988 godine, preselivši se na "nebeske terene" ostavivši za sobom uspomenu na vrsnog igrača i strelca, koji je mogao mnogo više postići, samo da je to i sam želeo.

Detalji

Kategorija: Željine - Legende

Objavljeno 07 februar 2018

Pogodaka: 2400

Radomir Milić - Raka (1933 - 2012)

"Hrabar, požrtvovan i odan dresu plave boje"

Radomir Milić - Raka, rođen 1933 godine u selu Jabučje, opština Lajkovac inače, nesuđeni vojni pitomac, jer su roditelji uticali da napusti vojsku i za životni put izabere železnicu, pa tako 1950 godine počinje sa radom u ložionici, i kako to obično u Lajkovcu ide, uporedo sa železnicom počinje interesovanje za fudbal i Želju, gde iste godine sa svojih 17 godina, nastupa za prvi tim.

U početku Raka dobija mesto kao desno krilo, da bi po odlasku čuvenog Mila Bankovića prešao na poziciju centar halfa, noseći na dresu broj pet sve do kraja svoje karijere 1966 godine kada u svojoj 33 godini donosi odluku da prestane sa aktivnim igranjem,

Lajkovčani ga pamte kao hrabarog, požrtvovanog i neizmerno odanog klubu, ne želeći da iz njega ode i pored primamljivih ponuda sa strane (Budućnost Valjevo, Mačva Šabac), ostavši veran Želji i plavom dresu.

Radomir Milić se po okončanju igračke karijere bavi suđenjem, sve do 1974 godine, kada dolazi na čelo Želje kao njegov predsednik, već 1976 godine postiže ogroman uspeh, gde Železničar posle 25 godina posta, pravi značajan skok u viši rang, plasiravši se u Posavsko-Podunavsku zonu, mada već krajem 1977 godine odlazi sa funkcije predsednika, i dalje nastavlja redovno da prati svog Želju sve do  2012 godine, kada nas zauvek napušta, ostavivši mlađim generacijama primer kako se  voli i bori za svoj klub.

Detalji

Kategorija: Željine - Legende

Objavljeno 25 septembar 2017

Pogodaka: 2890

Milorad Stefanović - Vojkin

"Mi smo imali pored one roditeljske ljubavi, još tri lubavi: ljubav prema našoj stanici koju smo zvali "štacija", ljubav prema Kolubari koja je onda bila naše more i ljubav prema fudbalskom klubu Železničar - Lajkovac"             (Milorad Stefanović)

Milorad Stefanović - Mića Vojkin, rođen u Lajkovcu 1941 godine u železničkoj porodici gde se pored železnice, negovala i ljubav prema fudbalu, pa je u svojim najranijim godinama sa ocem Petrom Stefanović jednim od osnivača FK Železničar, svakog vikenda odlazio na fudbalske utakmice, i sam počevši da se interesuje za fudbal ubrzo počinje i sa treninzima u Želji, da bi sa samo 16 godina bio prebačen u prvi tim.

 Prva utakmica na kojoj je Milorad zaigrao u dresu „Želje“ bila je daleke 1957 godine, tačnije 3 Septembra, protiv Jedinstva na Ubu, kada ga je u igru uveo tadašnji trener Želje čuveni Žika Milovanović – Pop, kasnije je Milorad govorio da su mu omiljene utakmice bile baš protiv Jedinstva i Lazarevačke Kolubare.

 U svojoj igračkoj karijeri koja je trajala od 1957 godine pa sve do 1977 godine, punih 20 godina, većinom je nosio dres sa brojem 4, a zanimljivo je da nikada nije dobio crveni karton, kao i da nije bio sklon povredama, a bio je i glavni izvođač slobodnih udaraca kao i penala iz kojih je postigao 52 gola, gde je imao samo jednu pogođenu stativu i nijednom se nije desilo da mu protivnički golman odbrani udarac, pa onda i ne čudi da je kapitensku traku nosio punih 12 godina, kao i da je dobitnik mnogih priznanja i nagrada, kako od FK Železničar tako i od FS Srbije

Milorad Stefanović je uvek isticao svoju prvženost Želji i Lajkovcu, jer kako drugačije objasniti da od 1958 godine, kada se zbog očevih obaveza zajedno sa porodicom seli u Beograd, nastavlja da igra za Želju i narednih 19 godina putuje u Lajkovac na treninge kao i na utakmice sve do 1977 godine, da bi po završetku karijere nastavio da prati svog Želju, ostavši mu veran sve do danas.

Detalji

Kategorija: Željine - Legende

Objavljeno 14 septembar 2017

Pogodaka: 3160

Kalman Sabov - Bata (1931 - 1998)

"Nekrunisani Kralj strelaca, svojim golovima u plavom dresu, upisuje se zlatnim slovima u istoriju Lajkovačkog fudbala"

Kalman Sabov – Bata rođen 9 Marta 1931 godine,

Legendarni centarfor plavih, veliki zaljubljenik u fudbalsku igru, kafanu, žene i lov, fudbaler koji je ceo jedan period obeležio svojim igrama i posebno golovima koje je nesebično darivao protivničkim ekipama, statistika iz toga vremena kaže da je Bata na svakoj utakmici koju je igrao postigao bar jedan gol.

Ali kako počinje priča o možda najboljem strelcu kojeg je Želja ikada imao,

Bata- Kalman potiče iz jedne siromašne radničke porodice, u kojoj je bilo petoro dece, Kalman - Bata, Zvonko i Srećko gde su sva trojica igrala za Želju, a od ženske Živoratka – Žikica i Marija – Seka,

inače treba napomenuti da je u porodici Sabov bio običaj da se deci daju imena po roditeljima, izuzetak je bila Živoratka,

porodica Sabov vodi poreklo iz malog Slovačkog sela Senec pokraj Bratislave, Batin otac koji se takođe zvao Kalman sa suprugom Marijom se doselio u Lajkovac daleke 1919 godine,

I to kao vrsni majstor koji je zanat izučio u Budimpešti, poslat da u Lajkovcu koji je u to vreme bio najveće železničko čvorište uzanog koloseka, obuči radnike tadašnje ložionice, kasnije je i sam Bata bio šegrt kod starijeg Kalmana, sve dok nije prešao da radi kao mašinovođa.

Početak Batinog igranja za Fk Železničar vezuje se za sezonu 1948/49 , gde se veoma brzo izdvaja od drugih po svojim golgeterskim sposobnostima, pa mesto centarfora i broja devet ostaju rezervisani za Batu, koji iz utakmice u utakmicu sve više trese protivničke mreže, upisujući svoje ime na sam vrh liste strelaca koji su nosili plavi dres, kojem ostaje veran sve do kraja svoje igračke karijere, tačnije 16.09.1962 godine utakmicom protiv "Ribnice",

I pored primamljivih ponuda, od kojih se posebno izdvajala od Zemunskog Fk Naša krila, koji je u to vreme bio klub ratnog vazduhlopovstva, uspevši u tom periodu da odigra dva finala kupa Jugoslavije, protiv Partizana i C.Zvezde, da bi odmah posle toga 1950 godine i rasformiran.

Ostavši u svom Želji, Bata je nastavio da u veoma teškim uslovima ostavlja pored svog neospornog talenta i sce na terenu, jer kako je i sam prepričavao događaje iz toga perioda, dešavalo se da kada idu na gostovanje za njih jedanestoricu, vođa puta kupi jedan burek koji podele, pa onako gladni odigraju utakmicu,

ali najinteresantnija anegdota o Bati je kada je krstio sina Dejana, u svojoj omiljnoj "gradskoj kafani" odnevši ga kao bebu koja je napunila 40 dana i gde su unakrsno ispijali rakiju dok je mali Dejan ležao na stolu, i tako ga krstili.

Pored ljubavi ka kafanskom životu Bata Kalman je bio strasveni lovac, ali i oružar, te je zajedno sa ocem popravljao oružije, jedini u celom Valjevskom srezu, i sve tako do 1968 godine kada zbog promene posla zajedno sa porodicom se preseljava u Lazarevac i zauvek napušta Lajkovac,

za kojim će do kraja života Bata Kalman osećati nostalgiju, setno se sećajući zadimljenog „železničkog kutića“ gužve i žagora železničara, kao i legendarnog Željinog „igrališta“ na kojem je proveo najlepše trenutke svoga života, „proveravajući“ protivničke mreže, na radost navijača plavog kluba.

Bata Kalman nas je zauvek napustio 11 Avgusta 1998 godine, ostala je fudbalska priča, o najboljem strelcu kojeg je Želja imao, i velikom srcu koje je Bata nesebično podario Lajkovacu i Železničaru

Detalji

Kategorija: Željine - Legende

Objavljeno 29 oktobar 2017

Pogodaka: 3376

dr Miodrag Banković - Mile (1924 - 1995)

"Po ubeđenju "drug" koji je odisao gospodstvom, odgovoran i savestan lekar, a strastven i požrtvovan sportista"

Doktor Miodrag Banković rođen 1924 godine u selu Kusadak, od oca Milosava i majke Mileve devojačko Lici Rorbah, koja je poreklom bila Austrijanka i koju je Miodragov otac upoznao u zarobljeništvu, a ime Mileva uzela je od svekrve.

Miodrag se sa porodicom doselio u Lajkovac kao mali dečak i to iz Azanje, a treba još napomenuti da Miodragov otac po izlasku iz zarobljeništva, u Čehoslovačkoj završava medicinski fakultet, i po dolasku u Lajkovac postaje osnivač i prvi predsednik Sokolskog društva,
pa tako i Miodrag po uzoru na svog oca upisuje medicinu a ujedno pokazuje interesovanje i za sport.

Ljubav prema sportu je kod mladog Miodraga bila sve jača, pa je prvo počeo da se bavi atletikom, međutim vetrovi rata, koji su tih godina duvali Evropom došli su i do nas, pa je Miodrag mobilisan u partizane sa kojima je dočekao kraj rata, priča se da je neke utakmice za vreme okupacije odigrao zajedno sa Stankom Milovanovićem - Popom,

Po završetku rata,  počinje da igra za fk Železničar, po nekim podatcima kao datum početka pominje se 1947 godina, i to na poziciji zadnjeg veznog, nosivši povremeno i kapitensku traku, igraće sve do početka šezdesetih, kada će i prestati sa aktivnim igranjem, ali i po završetku igranja ostaje uz svoj klub pomažući mu svojim znanjem, ugledom i iskustvom, a u nekoliko navrata i kao klubski lekar.

Doktor Mile Banković je bio svestrana ličnost, pored lekarskog poziva, bavljenja sportom, bio je nekoliko godina i savezni poslanik, voleo je Lajkovac, Kolubaru na kojoj je provodio mnogo vremena uživajući u njenim prirodnim lepotama ne skrivajući ni svoju veliku strast ka pecanju,

ipak u njegovom srcu posebno  mesto je bilo za "Želju", klub u kojem je započeo i završio svoju igračku karijeru, gde po završetku igranja ostaje uz svoj klub kao predsednik, pomažući mu svojim znanjem, ugledom i iskustvom, a kasnije u nekoliko navrata i kao klubski lekar.

U znak zahvalnosti za sve što je porodica Banković činila za našu varošicu, Lajkovac je jednu ulicu nazavao po ovoj uglednoj porodici, a fudbalski klub Železničar je doktora Miodraga Bankovića uvrstio u svoje najistaknutije igrače i ličnosti koje su dale poseban doprinos klubu,
doktora već davno nema među nama, sada već daleke 1995 godine je otišao sa životne pozornice, ali sećanje na njega ne bledi i trajaće sve dok je Lajkovca i kluba u kojem je nosio plavi dres,
ostaće upamćen kao vrsni lekar, sportista i izuzetan čovek.

Detalji

Kategorija: Željine - Legende

Objavljeno 10 oktobar 2017

Pogodaka: 3792

Borivoje Grujičić - Bora

"Lajkovac je malo specifičan, pa je ipak koliko-toliko sačuvao dušu za razliku od nekih drugih mesta" - (Borivoje Grujičić - Bora)

 Borivoje Grujičić - Bora, još jedan "Lajkovčanin po opredeljenju", pripada generaciji rođenoj 1953 godine, inače od najranijeg detinjstva zaljubljenik u železnicu, Kolubaru i Želju, ta ogromna ljubav i prvrženost su i uticale da ostane u svom Lajkovcu, gde uporedo sa školovanjem počinje da trenira fudbal, u to vreme najmlađi pogon Želje nije postojao, pa je Bora sa mlađim bratom Lalom, trenirao tako što su bacali loptu na krov kuće i pri njenom padu je dočekivali volej udarcem, ponavljajući to do iznemoglosti, kako je Bora kasnije govorio, da bi sada bilo prosto nemoguće naterati nekog mlaćeg igrača da neki udarac ponovi preko 100 puta kako je to on nekada radio.

 Borin početak igranja za "Želju" se vezuje za 1971 godinu, kada ga iz omladinskog pogona Želje, koji je tada vodio Mihailo Matić - Maća, regrutuju u prvi tim Želje koji je predvodio jedan od najboljih igrača Želje, Stanko Milovanović - Pop, i to je bio pravi potez jer je Bora svojim igrama opravdao poverenje, na poziciji napadača tresao je protivničke mreže veoma često, pa je tako zabeleženo da je ukupno u karijeri postiga preko 350 golova, kao i da je u sezoni 1982/83 u anketi Valjevskog lista Napred, proglašen za najboljeg igrača Valjevskog kraja.

 Bora Grujičić je 1977 kao vrstan golgeter i budući vođa tima preuzeo kapitensku traku od Milorada Stefanovića - Miće Vojkinog, i nosio je skoro neprestano do završetka svoje karijere. koja se naglo prekinula1986 godine pri kraju polu sezone, kada je na jednoj utakmici u Osečini doživeo tešku povredu kolena i bio prinuđen da napusti tim, koji je tu sezonu završio na prvom mestu i ušao u viši rang,

ali tu se  Borino angažovanje u fk Železničar ne završava, jer je već naredne 1987 godine izabran za predsednika kluba, gde je tu funkciju uspešno obavljao pune 4 godine,

danas Bora redovno odlazi na utakmice Želje, u kojem je proveo najlepše trenutke i kojih se sa setom priseća ne krijući ljubav prema plavoj boji, koja ne bledi.

Detalji

Kategorija: Željine - Legende

Objavljeno 18 septembar 2017

Pogodaka: 3923