Rođen 1914 godine u svešteničkoj porodici, Živko odrasta kao jedno od četvoro dece od oca Boška Milovanovića, inače prvog pravoslavnog popa u Lajkovcu, i sva četvorica braće igraće kasnije u Želji. Kao najstariji, Petar nastupa za prvu generaciju igrača "Želje", ali veoma rano odlazi za Ameriku u kojoj ostaje do kraja života, drugi je Miloš koji takođe igra u prvoj generaciji “Želje” ali će na žalost, 1945 godine tragično nastradati, dok je najmlađi Stanko, zaigrao u trećoj generaciji i smatra se najboljim fudbalerom sa ovih prostora.

 

Fudbalski početak Žike Popa,  vezuje se za drugu generaciju Željinih igrača, i to na poziciji zadnjeg veznog. Bio je veoma požrtvovan i borben, nekada i grub, jer nije voleo da gubi  “Želja” mu je bio iznad svega, pa je tako na utakmici protiv FK Bogoljuba u kojem je  te sezone igrao njegov mlađi brat Stanko, pokazao da ni brat neće biti pošteđen oštrih duela, zamerivši mu što je zaigrao protiv "Želje".

Posle Drugog svetskog rata, Jugoslaviji je bila prilično razorena i siromašna pa ni uslovi za bavljenje sportom nisu bili ništa bolji, Žika Pop preuzima plavu dizelku. Trenirajući je više od deset sezona postaje trener sa najdužim stažom u istoriji kluba, bio je trener sa velikim autoritetom i gvozdenom disciplinom, čak ne prezajući da neposlušnim igračima nekada podeli i koji šamar! Bio je pravičan i odan klubu od kojeg nije dobijao novčana primanja, niti ih je tražio, mnogo je voleo Želju ostavši mu veran do kraja života.