Raško Ivanović

"Raško Ivanović, jedan je od najboljih odbrambenih igrača koje je ovaj klub imao od njegovog postojanja. Dugo će proći dok se rodi novi Raško! Mana mu je, što hoće da se dogovara, ali na kraju ipak bude sve po njegovom" (Mihailo Matić - Maća)

Raško je rođen 1951. godine u selu Rubribreza, opština Lajkovac, veoma je rano počeo druženje sa fudbalskom loptom, igre i talenat ne prolaze nezapaženo, tako da već 1967. godine, debituje za Želju na utakmici protiv Mačve u Bogatiću, kada ga u igru uvodi trener Slobodan Radovanović.

Posle nekoliko uspešnih sezona u Lajkovcu, 1972. godine odlazi u sarajevski FK Železničar na probu kod čuvenog trenera Milana Ribara, a predsednik kluba je tada bio Ante Sučić rođeni Lajkovčanin,ali  posle samo tri meseca provednih na Grbavici, nostalgija i teško snalaženje učinili su svoje i Raško napušta Sarajevo.

Vrativši se iz  kratke sarajevske avanture u svoj matični klub u Lajkovac, Raško veoma uspešno komanduje odbranom Želje sve do 1975. godine kada prelazi FK Kolubara Lazarevac u kojoj će provesti narednih šest sezona, sve do 1981, godine i povratka u svoj Železničar u kojem 1984. godine na prijateljskoj utakmici protiv OFK Beograda stavlja tačku na dalje aktivno igranje fudbala.

Ostaće zabeleženo da je Raško bio jedan od najboljih odbrambenih Željinih igrača, i njegov pravi fudbalski as.

Devedesetih godina prošlog veka, FK Železničar konačno se vraća na staze uspeha i počinje sa usponom u igri ali i organizaciji kluba. U toku sezone uprava donosi odluku da na klupu dovede Raška Ivanovića, trenera koji je već vodio Jedinstvo sa Uba i Kolubaru iz Lazarevca, mada treba napomenuti da klub nije imao loše rezultate, ali ciljevi koje je tadašnje rukovodstvo kluba postavilo, tražilo je da je pored fudbalskog znanja, potreban neko na trenerskoj klupi sa jakim autoritetom i gvozdenom disciplinom.

Poznavaoci fudbalskih prilika u to vreme, većinom su se složili da je Raško pravi izbor, a da nisu pogrešili pokazaće nadolazeće vreme:

Svojim načinom rada, da je pored znanja igre sa loptom, potrebna i maksimalna fizička sprema, što podrazumeva redovno i disciplonovao treniranje, ali još veća disciplina na utakmici kao i koncentracija u igri, rezultiraće da Raško uspešno privede kraju sezonu, osvojivši prvo mesto na tabeli, i ulaskom Želje u drugu saveznu ligu, ispiše zlatnim slovima novo poglavlje u istoriji kluba, učinivši da ono što je nedostajalo: uspeh i takmičenje u elitnom fudbalskom društvu, konačno se i ostvare.

Na sreću velike porodice Željinih navijača, na tome se Raško neće zaustaviti, ne želeći da “velikim klubovima” Želja služi za gol razliku, traži od uprave, i dobija dodatna igračka pojačanja, sa kojima stvara izuzetno jak tim, dodatno ga taktički i fizički sprema pa kako u ligaškim i kup utakmicama, tako i prijateljskim, Želja pobeđuje daleko poznatije klubove poput podgoričke Budućnosti, nikšićke Sutjeske, cačanskog Borca, Slobode iz Lučana... kao i minimalan poraz u prijateljskoj utakmici sa Crvenom Zvezdom u kome je plavi tim bio nadmoćniji.

Svi ovi uspesi postaviće Železničar na vrh tabele, istaknuvši jasnu kandidaturu za ulazak u prvu ligu, tako se počela stvarati legenda o moćnom timu iz male varošice, poznatijem i kao “kaznena ekspedicija” kojom komanduje “pukovnik Gomeljski” kako Lajkovčani prozvaše Željinog trenera Raška Ivanovića, koji je imao i dodatni problem da nađe tim za pripremne utakmice, jer niko nije bio raspoložen za nadigravanje sa Lajkovačkom “Dizelkom”.

Železničar je u prvenstvu bio neumoljiv, ekipa je igrala na visokom nivou i pored toga što je praktično bila gost i kao domaćin, jer u tom periodu se gradio novi stadion u Lajkovcu, i Želja je ugošćavao svoje rivale u susednom Lazarevcu na Kolubarinom terenu. To nije omelo Raškovu ekipu da beleži odlične rezultate, sve do prekida prvenstva 1999. godine usled ratnih dešavanja, tako da ostaje enigma šta bi se desilo da je prvenstvo regularno završeno, da li bi Lajkovačka dizelka prešla i na prvoligaški kolosek?

Ovako ostaje da je Raško Ivanović sa svojom ekipom, napravio najveći uspeh u istoriji kluba, igrajući Drugu saveznu ligu, u kojoj je Zelja ređao pobede i u nastavku takmičenja, kada njegov tim nije znao za poraz, uspevši da svojim čvrstim stavom i autoritetom, nametne svoj stil, u kome su rad i odgovornost kao i disciplina bili na prvom mestu.

• < Prethodna
• Sledeća >