U početku, utakmice je Železničar, popularna Dizelka, igrao na livadi, vlasnika Luke Lučića, a najinteresantnije
je što je na sred terena postojao veliki jasen, jer vlasnik parcele nije dozvolio da drvo iseku! Najbolji fudbaleri,
od osnivanja kluba, bili su Stanko Milovanović, koji je igrao za Fudbalski klub Jugoslavija, pre Drugog svetskog rata,
a potom za Partizan, Za Stanka Milovanovića je Tomislav Kaloperović svojevremeno rekao da je najbolji fudbaler
kog je ikada video! Takođe, Mladen Timotić, koji je svojevremeno ponikao u Železničaru, igrao je u mostarskom Veležu,
banjalučkom Borcu i zeničkom Čeliku. Mladen Pakić i Srboljub Aranđelović nastupali su za užičku Slobodu.
Najveći uspesi Železničara su vezani za kraj 80-tih i sredinu 90-tih godina prošlog veka, kada se plasirao u
Prvu srpsku, a potom u Drugu saveznu ligu.
- Detalji
- Autor Super User
- Kategorija: Zanimljivosti
- Objavljeno 10 mart 2017
- Pogodaka: 2463
Rock 'n' roll, na Kolubarski način
U nastavku da se ne završi samo na tome profa nam otkriva da se po premijeri čuvenog mjuzikla "Kosa" na Brodveju, iste te godine 1968, a pre i samog Beograda, u Lajkovačkoj biskopskoj sali odigrala predstava "Kosa" u kojoj su Lajkovčani bili glavni glumci.
I na kraju, sa ove vremenske distance, imamo pomešana osećanja, osećanje neverice da se u maloj varoši sve to izdešavalo, da smo danas uskraćeni za mnoge lepe stvari,
- Detalji
- Kategorija: Zanimljivosti
- Objavljeno 11 jun 2017
- Pogodaka: 3087
- Detalji
- Autor Super User
- Kategorija: Zanimljivosti
- Objavljeno 06 mart 2017
- Pogodaka: 1854
O nastanku pesme već je sve rečene i napisano, samo u kratkim crtama napominjemo da je pesma narodna i da su je prvi snimili Braća Andrija i Tomislav Bajić, i to na nagovor
Posebno je vođena polemika ko je Mile?, tu su bili uključeni novinari pa čak i poznati književnici, ali nisu došli do zaključka, da li je Mile neki pojedinac ili se to odnosi na bilo kog Lajkovčanina,
Na samom kraju ove priče, zaključujemo da je pesma tajanstveno nastala, a još čudnije opstala i vinula se do večnosti, noseći sa sobom ovu malu varošicu, čuvavši je od zaborava u nekoj vremenskoj dimenziji i tako stvarajući prostor, da se jednog dana Lajkovac vrati gde je nakada i bio, jer to zaslužuje svojom osobenošću, prirodnim bogastvom
- Detalji
- Kategorija: Zanimljivosti
- Objavljeno 26 jun 2017
- Pogodaka: 2076
Opština je obavljala upravnu i sudsku – administrativnu, finansijsku i privatno – pravnu, kao i upravno-policijsku vlast. U opštini je postojao Opštinski sud, Opštinski zbor i Opštinski odbor. Opštinsku upravu činili su predsednik Opštine, delovođa, blagajnik i pisari, policajac i služitelj. Sednice Odbora sazivane su na poziv predsednika Opštinskog suda koji je i predsednik Opštine i Odbora. Do promene naziva u Sud opštine varošice Lajkovac dolazi maja 1924. godine, kada je Lajkovac proglašen za varošicu.
Izgradnja pruge uzanog koloseka Zabrežje – Obrenovac – Lajkovac – Valjevo, znatno je uticala na razvoj Lajkovca. Kroz Lajkovac je prvi voz uzanom prugom, popularni “ćira”, prvi put prošao 16. septembra 1908. godine. Spajanjem sa prugom od Mladenovca, Opština lajkovačka postaje jedan od najvećih i najznačajnijih železničkih čvorova u tadašnjoj Srbiji, odnosno Jugoslaviji. Lajkovac tada doživljava nagli razvoj.
Dva najstarija sačuvana dokumenta vezana za rad Opštine lajkovačke, potiču iz 1908. i 1910. godine. Prvi dokument nosi datum 28. avgust 1908. godine i upućen je Načelstvu okruga Valjevskog, kojim se trebuje slika vožda Karađorđa. Dokument je potpisao delovođa Sp. Filipović, a potpisao predsednik Opštine lajkovačke Velisav Čančarević. U tom dokumentu, interesantno, navodi se da slika ne može da bude plaćena u toj, tekućoj 1908. godini, jer u budžetu za tu godinu nije bilo sredstava za te namene. Drugi najstariji dokument koji je sačuvan, bio je 22. septembra 1910. godine upućen Načelstvu sreza tamnavskog, a potpisao ga je tadašnji predsednik Suda Opštine Lajkovac Milan Ž. Jelić, te delovođa Ljub. Nikolić.
Iz poslednjeg sačuvanog dokumenta od 8. septembra 1944. godine, kada je postojala tadašnja Opština Lajkovac, piše između ostalog da ima 371 glasača i da po Zakonu o opštinama prema broju glasača ima 18 odbornika. U zapisniku sa sednice Odbora opštine varošice Lajkovac od 13. aprila 1944. godine, pod prvom tačkom dnevnog reda razmatrano je određivanje kafanskog akcisa, iz čega se vidi da je broj kafedžija u Lajkovcu za 18 godina povećan sa četiri na 10. Iz arhiva se saznaje o pričinjenim štetama na telegrafsko-telefonskim linijama, troškovima telefonskih razgovora, o načinu distribucije električne energije... Saznaje se da je Lajkovac tada imao varošku električnu mrežu.
Za vreme vladavine kralja Dragutina 1284. godine, teritorija sadašnje opštine Lajkovac prvi put dolazi pod srpsku vlast. Kralj Dragutin ovo područje dobija kao miraz od svog tasta, ugarskog kralja, a tada i potiče prvi pisani dokument o nekom lokalitetu sa teritorije lajkovačke opštine – o utvrđenjima Nepričava i Pepeljevac. U periodu vlasti kralja Dragutina, oba ova lokaliteta imaju status okruga. Posle Kosovske bitke, ova teritorija ponovo je pala pod ugarsku upravu. U povelji ugarskog kralja Žigmunda iz 1392. godine distrikti Pepeljevac i Nepričava pominju se kao delovi njihove teritorije.
Današnje stanovništvo Lajkovca vodi poreklo od doseljenika pretežno iz Crne Gore, Hercegovine i Starog Vlaha. Inače, u Lajkovcu, nekadašnjem velikom železničkom čvoru, ukrštale su se uzane pruge za Valjevo, Aranđelovac i Mladenovac. Ukidanjem pruge uskog koloseka Lajkovac je prestao da bude veliki železnički čvor i danas je prolazna stanica na pruzi Beograd – Bar.
Posle Drugog svetskog rata Lajkovac je nastao kao opština od delova opština Ub, Lazarevac i Mionica. Teritorije levo od reke Kolubare pripadale su opštini Ub, a desno od Kolubare i levo od reke Ljig opštini Mionica. Osnivanjem sadašnje opštine Lajkovac, počeo je novi period života ove varošice, kada je težište privrednog života premešteno sa železnice na rudarstvo, nakon otvaranja površinskih kopova.
- Detalji
- Autor Super User
- Kategorija: Zanimljivosti
- Objavljeno 06 mart 2017
- Pogodaka: 2375
Naslutivši da će, prolaskom pruge uzanog koloseka Lajkovac postati veoma interesantno I prosperitetno mesto, među prvima je veliki plac preko puta železničke stanice kupio Nikola Jovanović - Aćevac, trgovac iz Valjeva. Na mestu na kome se danas nalazi Železnička ambulanta, u to vreme se sušila šljiva I pekla rakija, jer je Aćevac bio čuveni šljivarski trgovac, izvoznik I bogataš, koji je živeo u Tešnjaru u Valjevu. Na drugom delu placa, izgradio je 1909. godine drugu zgradu – hotel, a iza njega veliki magacin. Hotel je vremeno dobio naziv Aćevčeva kafana, koju je povremeno vlasnik davao u zakup. Posle Drugog svetskog rata I dolaska komunista na vlast, kafana je nacionalizovana I nastavila je da radi pod imenom “17. septembar”, a 1971. godine je srušena I na njenom mestu izgrađen je Hotel “Lajkovac”. Kafana je veoma dobro radila, uvek je bilo gostiju, pogotovo u vreme kada železničari prime plate.
Od Aćevca, plac je u to vreme kupio Pavle Dušić, rodom iz Kolašina u Crnoj Gori, odakle se doselio u Jabučje, gde je kupio parcelu šiljatog oblika, zbog čega je deo ovog sela dobio naziv Šiljagovac. Na tom placu neobičnog oblika, sa suprugom je držao kafanu, koja je, kažu, veoma dobro radila. Na placu u Lajkovcu, takođe je izgradio kafanu, koju su, zbog čestih tuča koje su se u njoj dešavale, Lajkovčani za vreme Korejskog rata prozvali - “Koreja”. Kafana je srušena, a na njenom mestu izgrađena je stambena zgrada, u čijem je prizemlju bila robna kuća tadašnjeg lajkovačkog Trgovinskog preduzeća “Pobeda”.
U Lajkovcu se od kultnih ugostiteljskih objekata najduže održala kafana “Zlatno burence”, vlasnika Ranka Bajića, koji je nedavno preminuo. Zbog njega je ona nadaleko bila poznata pod jednostavnim nazivom – Bajića kafana. U njoj se dugo vremena odvijao svojevrsni društveni život Lajkovčana, uz kapljicu provodilo slobodno vreme, odlazilo na ćevape I roštilj, a Bajića kafana ostala je ipak upamćena po tome što je bila stecište navijača popularnog Želje, uvek posle utakmice, kada se naširoko I nadugačko diskutovala igra, potezi sudija...
Početkom sedamdesetih godina prošlog veka, još jedan ugostiteljski objekat postao je poznat u široj okolini – Lovački dom, koji je u to vreme, a I dugo posle toga bio jedan od najlepših objekata izgrađen u Lajkovcu. Taj status popularni Lovac bio je zadržao do sredine osamdesetih godina, kada je prodat Rudarskom basenu “Kolubara”.
- Detalji
- Autor Super User
- Kategorija: Zanimljivosti
- Objavljeno 12 mart 2017
- Pogodaka: 2581
Kolubara je reka u zapadnoj Srbiji. Ona je desna pritoka Save, u koju se uliva kod Obrenovca, oko 27 kilometara uzvodno od Beograda. Dugacka je oko 120 kilometara, nastaje od Obnice i Jablanice, nadomak Valjeva. Sa leve strane, njene pritoke su Rabas, Kladnica i Tamnava. Sa desne, Gradac, Banja, Lepenica, Toplica, Ljig, Peštan, Turija i Beljanica.
Sliv Kolubare pokriva oko 3.600 kvadratnih kilometara, u njemu se nalaze bogata nalazišta uglja, lignita, ali i značajne površine plodnog poljoprivrednog zemljišta. U slivu Kolubare, nalazi se Rudarski basen “Kolubara”, od čijeg uglja se proizvede više od 50 procenata električne energije u Srbiji. Dolinom Kolubare proteže se železnička pruga Beograd – Bar, kao i delom Ibarska magistrala. Pored Kolubare ide i trasa budućeg autoputa Beograd – južni Jadran, odnosno koridor 11. Nekada, u Lajkovcu, koji je na obe obale Kolubare, postojao je veliki čvor uzane pruge, najveći u tadašnjoj Jugoslaviji.
Za Kolubaru kažu da možda nije najveća, ali je sigurno najslavnija srpska reka. Ne čudi, jer se na obalama Kolubare odvijala najslavnija pobeda srpske vojske u Prvom svetskom ratu – Kolubarska bitka pod genijalnim komandantom, vojvodom Živojinom Mišićem.
Ime reke Kolubare vodi iz različitog porekla, odnosno postoje razna predanja o tome kako je dobila ime. Jedno od njih kazuje da je nastalo od imena Kuluk-bara, po močvarama koje su postojale u njenom okruženju, pa otud ime Kolubara. Činjenica je, međutim, da je Kolubara veoma bogata belom ribom, da je tradicionalno na njoj postojao i dalje postoji razvijen ribolov. Svojevremeno, pre 15-tak godina, u Kolubari, u Ćelijama, ulovljen je primerak soma kapitalca, težak 45 kilograma, koji je bio dugačak čak 210 centimetara!
Nizvodno od Valjeva, Kolubara se sužava, kod Slovca, kroz tok usečen između brda Jerinin grad i Oštrikovac. Nadalje, dolina Kolubare se širi, kod Lisopolja je široka do tri kilometra. Sa desne strane kod Lajkovca u nju utiče reka Ljig. Kod Lajkovca, Kolubara je široka 30, a duboka od pola do tri metra.
Karakteristično za Kolubaru je njeno naglo i veliko kolebanje vodostaja, naročito kada se otapaju snegovi, i nakon jakih kiša. Kolubara se zato ubraja u takozvane bujične reke.
- Detalji
- Autor Super User
- Kategorija: Zanimljivosti
- Objavljeno 10 mart 2017
- Pogodaka: 4590
Pravoslavna je počela sa izgradnjom tek, 8 novembra 1937 godine, na imanju dveju porodica, Ivanovića i Milovanovića a završena je sledeće godine, kada je i počeo sa obavljanjem službe
- Detalji
- Kategorija: Zanimljivosti
- Objavljeno 24 jun 2017
- Pogodaka: 2584
Na Kolubari već više od dva veka postoji Jolića vodenica, jedina na ovoj reci koja je još uvek u funkciji. Prvo se zvala Čančarevića vodenica, ali kada je pre više od veka premeštena na sadašnju lokaciju, vlasnik zemlje zahtevao je da se nazove sadašnjim imenom i da mu pripadne jedan vodenički kamen, od ukupno sedam, koliko ih ima. Inače, na Kolubari je nekada postojalo tridesetak vodenica.
Interesantno je da je Jolića vodenica čak tri puta premeštana, jer je zbog toga što je reka Kolubara menjala svoj tok, ostajala bez vode za pogon vodeničkih kamenova. U vodenici ima 28 suvlasnika, poredovnika, kojima na osnovu udela u vodeničkom kamenu pripada određen procent ujma od samlevenog brašna. Nekada, vodenica je imala sedam, a najviše 42 suvlasnika. Prvi poredovnik Jolića vodenice bio je Velisav Čančarević, a njegov unuk, sada počivši Radisav Čančarević iz Rubribreze, dugo je bio upravnik.
Kad je voda dobra, kad je vodostaj jak, dnevno u vodenici može da se samelje do dve tone jarme i upola manje brašna. U Jolića vodenici brašno melju domaćini iz svih 18 sela opštine Lajkovac, ali dolaze i iz daleka.
Interesantno je da je od 1936. godine do danas u Jolića vodenici bilo oko 40 vodeničara. Najduže, 13 godina, vodeničar je bio Veličko Paunović iz lajkovačkog sela Rubribreza. Gornji i donji vodenički kamen teški su zajedno oko 600 kilograma, a ceo sklop ima 42 dela. Za vodenički kamen koristi se specijalni kamen kog najviše ima u okolini Trstenika, a može da traje i dve decenije.
- Detalji
- Autor Super User
- Kategorija: Zanimljivosti
- Objavljeno 10 januar 2017
- Pogodaka: 1598
- Detalji
- Kategorija: Zanimljivosti
- Objavljeno 11 jul 2017
- Pogodaka: 1839